تا کلاس چهارم ابتدایی، خانوادهاش او را با گاری به مدرسه میبردند؛ چون نمیتوانست راه برود. پدرش جوشکار بود. وقتی دید دخترش اذیت میشود، دستبهکار شد و دو عصای آهنی برایش درست کرد. از کلاس پنجم با تکیه بر آنها به مدرسه میرفت. او از همان دوران ابتدایی جنبوجوش خاصی داشت و دوست داشت که در بازیهای گروهی، مثل وسطی یا والیبال شرکت کند؛ اما بچههای مدرسه او را بازی نمیدادند.
در دورۀ راهنمایی با معلم تاریخش آشنا شد. خانم مفرج کارهای پروتز هلالاحمر را انجام داد و او را به خواهرش معرفی کرد. سال اول راهنمایی با هزینۀ آموزشوپرورش، یک جفت بریس رایگان برایش درست کردند. از آن بهبعد عصای آهنی را کنار گذاشت و توانست با تکیه بر یک عصا و کفش طبی به مدرسه برود و بیاید. آرامآرام عصای دومی را هم کنار گذاشت و با بریس طبی کارهای روزمرهاش را انجام میداد. از دوران پیشدانشگاهی وارد دنیای ورزش شد؛ وقتی بهطور اتفاقی با دو نفر از بازیکنان والیبالنشسته آشنا شد و به او گفتند که مرکزی به نام ورزش جانبازانمعلولان هست که میتواند به آنجا برود و عضو تیم شود. به مرکز رفت و بعد از شش ماه بازیکن ثابت شد.
بهدلیل وضعیت فیزیکی بدنش و دستهایش که بلندی لازم را نداشتند، از تیمملی واليبال خط خورد؛ اما دست از تلاش برنداشت. مربی والیبالنشستۀ خوزستان به مسابقات دوومیدانی هدایتش کرد. هر روز تمرینات بدنسازی و پرتاب را زیرنظر استادش انجام میداد. بعد از هشت ماه، در سال۱۳۸۷ در مسابقات قهرمانی کشور اولین مدال طلایش را گرفت. بعد از این مدال طلا دوست داشت در مسابقات بازیهای پاراآسیایی اینچئون ۲۰۱۴ سهمیهای به دست بیاورد. بعد از چهار سال تمرینات پیاپی و قهرمانی کشور در سالهای ۱۳۸۸ تا ۱۳۹۰، سهمیۀ حضور در مسابقات را به دست آورد. آنجا هم دو مدال نقره در مادۀ پرتاب نیزه و پرتاب دیسک را کسب کرد. دو مدال طلای دیسک و نیزۀ مسابقات آسیایی امارات، مدال نقرۀ پرتاب نیزۀ ۲۰۱۷ جهان، مدال طلای پرتاب دیسک و نقرۀ پرتاب نیزۀ پاراآسیایی جاکارتا و مدال نقرۀ پرتاب نیزة ۲۰۱۹ جهان را نیز به دست آورد. وي همچنين در رشتۀ پرتاب نیزۀ ایران، با ثبت رکورد ۲۴ متر و ۵۰ سانتیمتر به نشان طلا در بخش بانوان رسید و رکورد جهان در این رشته را ارتقا داد. او تنها بانوی کاروان دوومیدانی ایران است که موفق شد اولین مدال طلای تاریخ ورزش بانوان ایران در این رشته در پارالمپیک را نیز به دست آورد.