مهشید را همه با مهربانی، فداکاری، صبر و روی گشاده اش می شناختند. در بیمارستان به این سه ویژگی شهره بود. طی ده سال پرستاری هیچکس عصبانیت و اخم هایش را ندیده بود. از خودش، از خوابش، از جانش به خاطر مردم می گذشت. وقتی خیلی از پرستارها از کار کردن در بخش بیماران کرونا طفره می‌رفتند، او را به خاطر بارداری اش با دعوا از آی سی یو کرونای بیمارستان بیرون آوردند.
دست بخیر بود. هر ماه می گفت من بیمارانی را میشناسم که پول خرید یک کیلو گوشت را هم ندارند. خرید میکردیم و با هم به نشانی هایی می بردیم که قبلاً در دفترش ثبت کرده بود. همیشه دنبال سخت ترین کار ها بود. مهشید داوطلبانه به بخش کرونا رفت. برای بیماری های کرونایی که ترس از مرگ بر آنها غلبه می‌کرد، سنگ تمام می گذاشت. با عشق به بیماران آب و غذا میداد و حرف میزد تا نگرانی شان کمتر شود. رفتن مهشید یک بار دیگر ثابت کرد شهادت اتفاقی نیست.
