در دوران دبیرستان درگیر نوعی بیماری شد و باید مدتی را در بیمارستان می‌گذراند. نحوة رفتار پرستارها در مواجهه با بیماران و بی‌توجهی عاطفی‌شان به بیمار، اولین جرقة کار در مسیر حرفه‌ای‌اش را برایش رقم زد. بعد از دورة دوم متوسطه در رشتة پرستاری ثبت‌نام و بعد از دورة دانشجویی، به‌عنوان مربی پرستاری در یک مرکز شروع به کار کرد. بعد از مدتی با کار شبانه‌روزی او و همکارانش، آنجا اولین مدرسة پرستاری شد. کمی بعد، فلوشیپ یک‌سالة تحصیل در «دانشگاه تورنتوی کانادا» را به ایشان دادند.
در سال۴۱ اولین فرزندش به دنیا آمد. به‌دلیل مشغله‌های فراوانی که داشت، خواهر و همسرش برای کمک در کنارش بودند. در سال۴۲ و در زمان کشتار فجیع قیام پانزده خرداد، پرستار هلال‌احمر بود و به مجروحان رسیدگی می‌کرد. بعد از چند سال بورسیة تحصیلی گرفت و دوباره راهی غربت شد. با خودش فکر می‌کرد که اگر بخواهم به علم پرستاری خدمت کنم، باید با افکار نو به وطن برگردم. این فکرها تحمل این دوری را برایش قدری آسان می‌کرد.
دکترمداح هم‌زمان با ریاست انستیتوی عالی پرستاری، مدیریت گروه پرستاری و مامایی دانشگاه تربیت‌مدرس را هم به عهده داشت. او در نهایت دکترای آموزش پرستاری را در سال۷۶ از دانشگاه پرتوریا آفریقای جنوبی گرفت. وی همچنین عضو پانل مشورتی پرستاری سازمان جهانی بهداشت در منطقة مدیترانة شرقی شد. بعد از فراغت از تحصیل موفق شد نشان درجه‌یک فرهنگ را نیز بگیرد. چندین بار هم به‌عنوان پرستار و استاد نمونه انتخاب و به کسب مدال از بنیاد یلدا نائل شد. اسفند سال۷۹ افتخار اولین شمارة عضویت نظام پرستاری را با شمارة۸۲۱ به دست آورد. در آن سال او به‌عنوان مسئول کمیتة آموزش و پژوهش انتخاب شد. ایشان چندین انجمن را هم پایه‌گذاری کرد؛ مانند «انجمن علمی پرستاری ایران» که او از اعضای هیئت مؤسسش بود، «انجمن علمی پرستاران قلب» که ایشان در تأسیس آن فعال بودند و «انجمن علمی پدیده‌شناسی علوم سلامت».
خانم دکتر مداح در تمام مدت هفتادسال خدمت خود در حوزه‌های مختلف پرستاری، تمام سعیش را کرد که کارش را تمام‌و‌کمال انجام بدهد. ایشان با بیش‌از نود سال سن همچنان به خدمت ادامه می‌دهند.
